I tak już od paru lat, właściwie tradycja. Kiedy pojawia się pierwsza informacja o kolejnej edycji World Press Photo, karta wyjść wypełnia się wpisami wszystkich klas i dzieje się to „w mig”. W czasie, gdy w Galerii Sztuki Współczesnej w Opolu gości wystawa World Press Photo, czują się jak w domu, a zadowolony z faktu rozwijania zainteresowań innych niż mechaniczne dyrektor Mechaniczniaka Bogusław Januszko i nauczyciel języka polskiego Danuta Stankiewicz odbierają, jak co roku z rąk uśmiechniętej Anny Potockiej-dyrektora Galerii Sztuki Współczesnej w Opolu, dyplom i nagrodę za zajęcie I m. w konkursie promującym tę światową wystawę fotografii.

Uczniowie, na co dzień obcujący z fascynującymi ich dziełami techniki dawnej i współczesnej, z uwagą przyglądają się zmagającym się z różnymi problemami w wielu miejscach na świecie ludziom, często przecież ich rówieśnikom.

Warto młodzież zapraszać, by potem w trakcie rozmów usłyszeć :”jak dobrze ,że mieszkamy tutaj”. Przecież dzisiaj w ustach polskiej młodzieży to rzadkość-mówi Danuta Stankiewicz od dziesięciu lat inicjatorka wyjść do galerii.

Szedłem tam – mówi Michał Wołczyk z kl.3 M - pełen zapału i ciekawości jak wyrażono sztukę w fotografii w tym roku. Miałem nadzieję znaleźć zdjęcie, które wyrazi swoją duszę, które przyciągnie uwagę wzbudzając ciekawość, pozostawiając po sobie aurę tajemniczości lub takie, które będzie jakąś nowością, abstrakcją przykuwającą do siebie wzrok. Szczerze mówiąc na początku znalazłem jedynie najpopularniejsze motywy, czyli cierpienie i niesprawiedliwość w innych krajach, o czym słyszy się na okrągło. Jednak potem zauważyłem wiele ujęć używanych przez większość z nas jako tapety w telefonie, czy zdjęcia w tle na facebooku. Było więc co ogladać. Znalazłem  kilka zdjęć przykuwających moją uwagę, np. to Gorana Tomasevica , na którym na pierwszy rzut oka tajemnicza postać wynurza się z kłębów białej sadzy. Jak można wywnioskować z opisu, autorowi zdjęcia udało  się uchwycić moment ,gdy czołg zniszczył mur, za którym chowali się rebelianci. Ale w konkursie chodzi nie tylko o to, by porównywać te obrazy do rzeczywistości ,lecz żeby znaleźć w nich coś wyjątkowego, coś, co nada im głębsze znaczenie i każdy z nas będzie mógł to odebrać na swój sposób. Skoro o tym mowa, to spośród wszystkich wystawionych fotografii jedna zatrzymała mój wzrok na dłuższą chwilę- mianowicie” Farewell Mandela" -I nagroda w kat. Portret środowiskowy - zdjęcie pojedyncze. Murzynka została sfotografowana przez Markusa Schroeibera. Dziewczyna stoi w miejscu publicznym obok grupy ludzi, a w swoich szerokich ustach delikatnie przygryza krzyżyk różańca i lewą ręką muska paciorki, bezwiednie skupiając swoje puste spojrzenie w jednym punkcie. Kiedy patrzysz prosto na nią, rysy malujące w tle stare budynki zaczynają powoli coraz bardziej się rozmazywać, a na jej twarzy zaczyna pojawiać się smutek. Tak jakby pustka w jej oczach przechodziła na cały obraz i wtedy zaczynają się rodzić pytania : „Dlaczego taka jest ?”,” Co tam się stało ?”,” Czy tak właśnie wyglądają samobójcy tuż przed targnięciem się na życie ?”. To właśnie nadaje temu obrazowi aurę tajemniczości, a kobieta w centrum uwagi świetnie oddaje duszę całego zdjęcia i budzi refleksje, co czyni ten obraz wyjątkowym i można powiedzieć, że jest to dzieło sztuki.

Różni ludzie to różne spojrzenia. Każdy z nas ma inną definicję sztuki, ważne jest to, żeby się na nią otworzyć.

Michał Wołczyk, kl. III M